Kiezen wij de weg of kiest de weg ons?

Gegrepen, voelen wij ons, door de E4: de wandelweg die vanaf Gibraltar dwars door Europa voert en in Egio op de Peloponnese komt, heeft ons onverwacht te pakken gekregen. Tegen al onze eigen plannen in. We deden nog zo ons best onze eigen route te bepalen, maar dat wilde niet lukken. De eerste dag in Griekenland verkenden we vanuit Patras met de bus richting Souli het binnenland. Zou het kunnen om binnendoor naar Kalavrita te lopen? Een aardige buschauffeur bracht ons gratis een eind op weg, maar toen we bij het eindpunt van lijn 7 uitstapten, bleek onze indruk die we al via internet hadden verkregen te kloppen: geen mogelijkheden om te overnachten. Wel zag het er mooi uit, leek de weg goed begaanbaar en ontdekten we verrassend veel restaurantjes - maar zonder bed helaas. De Grieken die we spraken, raadden ons dan ook onze plannen af. Onmogelijk, volgens hen en het bruidspaar dat in een van de restaurantjes hun trouwfeest had gevierd, bood zo nadrukkelijk aan om ons terug te brengen naar Patras, dat we uiteindelijk niet konden weigeren en maar bij hen achterin de auto gingen zitten. Zo waren we na een gezellige autorit even later weer in de stad en overnachtten we in hetzelfde hotelletje waar de ouders van de Hongaarse bruid ook verbleven. Een mooie dag, maar ver waren we nog niet gekomen.

Het alternatief, langs de kust, probeerden we de volgende dag uit en dat leek beter te gaan. Het weer was redelijk en we liepen vlot door. Eerst een heel stuk langs het havengebied waar we ons verbaasden over de enorme rollen prikkeldraad waarmee dat afgezet is. Toen werd ons de droeve reden duidelijk: een paar duizend mensen, o.a.Afghanen, zijn naar Griekenland gekomen om een beter leven te zoeken. Bij de kust proberen ze verder te komen, wellicht via een vrachtboot, en ondertussen verblijven ze in oude gebouwen en onder kartonnen bouwsels. Uitzichtloos, zo lijkt het ons en we vragen ons af hoe het hun lukt nog iets van hun menswaardigheid te behouden. In groepjes trokken ze naar de stad - wij liepen eruit en konden niet meer doen dan hen vriendelijk groeten.

Wij gingen verder tot Rio waar we last kregen van de verkeersdrukte en besloten met openbaar vervoer een stuk te overbruggen. Egio was het waar we uitkwamen en daar kruiste ons pad de volgende dag onverwacht de E4. Wat een verademing!

Een prachtige route, langs een spoorlijn die amper gebruikt wordt en aan de andere kant boomgaarden met citrusvruchten. Rustig, landelijk en ook spannend, want een paar keer moet er een rivier overgegaan worden. Een keer liepen we er blootsvoets - water tot kniehoogte - doorheen. Tot Diakofto liepen we met links de Golf van Korinthia en rechts de hoge bergen. Dit is een weg die we verder willen gaan en omdat het een officiele route is (die overigens weinig staat aangegeven), lijkt het ons gemakkelijker overnachtingsadressen te vinden.

We hebben daarna de verkeersdrukte langs de kust vaarwel gezegd en de plannen gewijzigd: niet van west naar oost lopend naar Athene, maar dwars door het binnenland, van noord naar zuid over de Peloponnese. De E4 gaat uiteindelijk via Kreta en Cyprus (en per schip, uiteraard) naar Israel, maar zover zijn we nog niet.

Zo kwamen we toch in Kalavrita en trokken we verder, via Klitoria en Vythina, om vandaag te eindigen in Tripoli.

Deze weg heeft ons veel gebracht: hoge, besneeuwde bergtoppen, authentieke dorpjes, geiten en veel schaapskuddes. Het is een ruig en verlaten landschap, waar de weg niet altijd gemakkelijk begaanbaar is. Maar wij gaan zoals de weg zich aan ons ontvouwt: over de bergen, afdalend naar een dorpje, langs een rivier en door prachtige natuur. Wij genoten van de vergezichten, werden af en toe geteisterd door een hagelbui of gekoesterd door de zon. En iedere keer troffen we aan het eind van de dag een goed onderkomen.

Onze wandeldagen zijn hiermee voor deze tocht helaas aan het eind gekomen. Nu volgen een paar toeristische dagen, waarop we onder andere Athene zullen bekijken.

Een eventueel vervolg? Vast en zeker!